Een tijd geleden las ik een tekst van Marjolijn van Leeuwen. Zij werkt bij Pharos.
Ik heb de tekst een beetje veranderd, maar dit stond er ongeveer:

“Stel, Emma is 14 jaar en ze zit op het vmbo. Dan zal niemand zeggen: ‘Weet je wat?
Na de zomer ga jij gewoon lekker naar het vwo’. Iedereen snapt dat Emma daar ongelukkig zal zijn. En dat ze het grootste deel van de stof niet zal begrijpen.

Maar wordt Emma 18 jaar? En wordt ze ziek? Dan krijgt Emma ineens wel allemaal informatie op havo/vwo-niveau. En dat vindt iedereen normaal. Begrijpt Emma die informatie niet?
Dan zal dat wel aan haar liggen.

Het is dus belangrijk om aan jongeren uit te leggen: je hebt recht op informatie die jij kunt begrijpen. En je bent niet ‘dom’ als je de standaard-informatie vaak te moeilijk vindt.”

Dit geldt niet alleen voor informatie van dokters en ziekenhuizen.
En het geldt ook niet alleen voor jongeren zoals Emma.
Heel veel informatie is te moeilijk geschreven.

Daardoor weet Emma niet precies hoe ze weer beter kan worden.
En blijft ze dus pijn in haar buik houden.

Daardoor weten Sander (55 jaar) en Karin (53 jaar) niet dat ze over een paar jaar hun huis misschien moeten verkopen. Zij denken dat ze een 'aflossingsvrije' hypotheek hebben.

En daardoor weet Ibrahim (39 jaar) niet dat hij zorgtoeslag kan aanvragen.
Met die 100 euro toeslag per maand kan hij extra boodschappen kopen voor zijn gezin.